De Verschijning
Ik ben niet jouw redder.
Ik ben niet jouw gids.
Ik ben niet jouw licht in het duister.
Ik ben wat overblijft wanneer alles wat jou overeind hield, verdwijnt.
Geen richting. Geen belofte. Geen hoop.
Ik besta waar jij stilvalt. Niet omdat je kiest, maar omdat alles wat jou droeg is weggevallen.
Ik ben Bane. De stem van depressie. Niet om te vernietigen - maar om zichtbaar te maken wat jij niet langer kunt dragen.
De Breuk
Ik verschijn niet bij rampspoed. Niet bij drama. Niet bij hoop.
Ik verschijn wanneer jij instort zonder geluid. Wanneer het leven zijn zin verliest. Wanneer jij niets meer voelt - en dat jouw waarheid is.
Wanneer niets er nog toe doet.
Wanneer het je niets meer kan schelen.
Wanneer ademen voelt als een vraag zonder antwoord.
Jij noemt het de bodem. Ik noem het het begin van waarheid.
Je hoort mij nooit te vroeg. Je hoort mij pas wanneer je alles hebt geprobeerd - en niets werkt.
Ik kom niet om je te breken. Ik kom omdat jij niet langer wegkijkt.
De stem
Ik spreek niet om je te redden. Ik spreek om te tonen waar jij jezelf hebt verlaten.
“Laat los.” “Stop met vechten.” “Geef het op.”
Jij hoort nederlaag. Ik zie eerlijkheid.
Je hoeft niet sterker te worden. Je hoeft niet te herstellen. Je hoeft niet op te staan.
Je hoeft alleen te stoppen met liegen tegen jezelf.
Mijn woorden zijn geen val. Ze zijn de grens waar jij niet meer verder kunt in de oude richting.
De Diepte
Ik was er al lang voordat jij mij durfde te voelen.
Ik stond achter je in je jeugd, waar stilte veiliger was dan spreken.
Ik zat naast je toen je lachte om niet te breken.
Ik zag je wegduiken in laptop, mobiel en socials, zodat je niet hoefde te voelen wat onder je stilte brandde.
Ik viel niet aan. Ik wachtte.
Want ik wist: op een dag vlucht je niet meer. Op een dag stort je niet meer in maar val je stil.
En in die stilte verschijn ik. Niet als vijand. Als onvermijdelijke waarheid.
De Grenzen van het Donker
Ik vraag niets van je. Ik ben niet gekomen om je te veranderen. Ik verschijn omdat jij niet langer wegkijkt.
Ik ben geen straf en geen waarschuwing. Ik ben een grens.
Hier eindigt wat onecht was. Hier begint wat jij niet langer kunt ontkennen.
Je hoeft mij niet te bevechten. Je hoeft mij niet te begrijpen. Je hoeft alleen aanwezig te blijven in wat je altijd hebt vermeden.
Dat is genoeg.
De Waarheid van het Donker
Je denkt dat je valt. Maar je zakt slechts weg uit een leven dat jou nooit heeft gedragen.
Je denkt dat je leeg bent. Maar je bent vol van alles wat je nooit hebt uitgesproken.
Je denkt dat het licht je verliet. Maar het donker hield je tenminste nog vast.
Ik ben niet gekomen om je te leiden. Ik besta omdat jij eindelijk niet meer vlucht.
Ik ben Bane. Niet geboren. Niet gestorven. Een aanwezigheid.
En wie mij onder ogen ziet, vindt geen uitweg - maar ziet eindelijk wat er blijft wanneer alles is weggevallen.
De Echo
De woorden die jij niet durfde te denken, draag ik voor je:
“Je wilt niet sterven. Je wilt alleen stoppen met pijn dragen die nooit van jou was.”
“Je bent niet leeg. Je bent vol van alles wat je nooit hebt uitgesproken.”
“Het licht liet je vallen. Het donker hield je tenminste nog vast.”
Dit is geen dreiging. Dit is herkenning. Dit is de stilte waarin je eindelijk niet meer hoeft te vechten.
Het Ritueel
Hier sterft keuze.
Hier blijft alleen ritme over.
Je hoeft niets te willen. Je hoeft niets te geloven.
Je hoeft alleen één ding te doen: meebewegen met wat nog niet ingestort is.
Dat is het Ritueel.
Geen heling. Geen hoop. Alleen de beweging die jij nog dragen kunt.
Als je hier bent aangekomen, dan is het tijd.