Mister Bewustzijn
Personal
Trainer
Personal
Trainer
Een open, eerlijk en intiem verhaal over de successen, het falen, de reis en eenzaamheid.
Mijn duistere periode. Over gepest worden, depressief zijn, eenzaam, verloren en onbegrepen voelen.
Mijn keuze viel op de Mavo van een openbare school in Zwolle. Zo werd ik Brugklasser. Ik werd al vanaf het eerste moment geconfronteerd met het feit dat ik ‘anders’ was. Daar waar het op de basisschool nog onbelangrijk was welke kleding je droeg en hoe je eruit zag werd dit opeens super belangrijk. Op de basisschool droeg ik vaak joggingbroeken omdat ik dat veel fijner vond zitten dan een spijkerbroek. Maar nu, vanaf de eerste dag, werd ik niet begrepen en belachelijk gemaakt. Ik voelde mij eenzaam en verloren.
Kleine pesterijen zoals dingen van je fiets slopen of een band leeg laten lopen zijn mij dan ook niet gespaard gebleven. Gaandeweg het schooljaar werd het erger. Ik voelde veel negatieve energieën om mij heen en wilde alleen maar vluchtten. Op een dag, fietsend van school naar huis, ben ik door een groep pesters van school van mijn fiets getrapt. Die dag staat in mijn geheugen gegrift en in mijn gedachten was de enige oplossing; ik moet sneller kunnen fietsen dan zij.
Fysiek had ik de kracht en (met suiker op) had ik zeker de energie om binnen het kwartier van de ene kant van Zwolle naar de andere kant te fietsen. Het probleem was opgelost, dacht ik. Helaas was de realiteit anders. Het viel ook anderen op dat ik altijd zo snel fietste en toen werd ik daarmee gepest. Het hield niet op….
In deze tijd was ik een onbewuste lichtwerker, verloren in de duisternis. Ik voelde van alles maar wist niet wat ik ermee moest. Ik had geen roeping, geen doel. Ik voelde mij nutteloos en verloren.
Het was Gabber-tijd en iedereen liep in Aussies. Ik deed niet mee. Inmiddels zat ik in de 2e klas en droeg ik spijkerbroeken maar ook nu viel ik weer buiten de boot. Het leek erop dat elke keer wanneer ik mij aanpaste, de wereld om mij heen veranderde. Om niet aan de harde realiteit te hoeven denken kocht ik mijn eigen computer. Zo kon ik mezelf heerlijk verliezen in het gamen.
Helaas (of niet) heeft juist deze keuze ervoor gezorgd dat ik nog verder in de duisternis belandde. Het waren niet de games, maar juist mijn nieuwsgierigheid naar het andere geslacht die voor vele uren nachtelijk rondsurfen gezorgd hebben.
Mijn angst ongeliefd en ongewild te zijn door alle pesterijen, samen met de zoektocht naar porno en erotiek zorgde voor een neerwaartse spiraal die elkaar in stand hielden.
Wanneer je jaar in, jaar uit, gepest wordt probeer je deze negatieve energieën om te zetten in positieve energie. Mijn omgangsmechanisme was om de energie gedurende de dag te absorberen en ’s nachts mij te verliezen achter de computer. Weinig slaap en donkere gedachten als gevolg. Ik zat gevangen in mijn nachtelijke verslaving. Daarbij was ik 15 en kwam ik ook in aanraking met alcohol. Op vrijdagmiddag/avond naar de kroeg met klasgenoten maakte dat het heel erg snel bergafwaarts ging. Mijn ongelukkigste jaren waren die van mijn 15e en 16e waarbij ik ook nog eens slechte cijfers haalde.
Mijn donkerste gedachten waren dat als ik niet over zou gaan van 3Mavo naar 4Mavo dat ik een eind aan mijn leven zou maken. Het leven had namelijk geen doel, geen zin en dan had ik ook geen toekomst meer. Waar ik me toen nog niet bewust van was, is dat het één van de taken van een lichtwerker is om energieën weer in balans te brengen. In een donkere periode groeit de ziel sneller en leert het één of meerdere belangrijke levenslessen. Ik ben er nog. Uiteindelijk een paar voldoendes gehaald en overgegaan naar 4 Mavo waar de strijd met het duister doorging. Maar met focus op een diploma en een nieuwe studie informatica moest het toch wel weer een keer licht worden?
Inmiddels was het 1999 en startte ik een veelbelovende opleiding ICT want er was rampspoed voorspeld. Het jaar 2000, een millenniumwissel. Computers zouden crashen, de wereld zou vergaan en ik kon de reddende engel zijn die de systemen in de lucht zou kunnen houden. Een geweldig idee! Toch liep het allemaal net even anders.
Toen het millennium begon en er geen enkele computer crashte bleken alle voorzorgsmaatregelen niet noodzakelijk. In 2001 studeerde ik af als Systeembeheerder. Zo blij als dat ik van school kwam, zo hard was de klap dat er helemaal geen werk te vinden was. Alle ICT-ers waren weer op straat gezet omdat ze vóór het jaar 2000 nodig waren. Ik was afgestudeerd en gelijk werkeloos. Donkere energieën bleven mij achtervolgen. Blijkbaar was ik nog niet in balans en had ik nog meer lessen te leren.
Door mijn brede ontwikkeling in de online wereld van erotiek werd het tijd om ook in real life te experimenteren. Ik regelde via internet een date en verloor mijn maagdelijkheid op een tamelijk stuntelige manier. Na deze ontmoeting was real life seks een teleurstelling omdat het vele malen mooier was op internet. Toch weerhield het me er niet van om ook in real life verder te daten. Dit alles wel in een voor mij veilige en gecontroleerde omgeving. Ik had nog steeds niet de ballen om op een leuke vrouw af te stappen omdat ik toch een beetje die computernerd vol onzekerheid en angst was.
Een makkelijke manier om zelf de controle te hebben en, vrijwel betekenisloos, seks te hebben ontdekte ik op verschillende websites. Wanneer ik zelf niet op de voorgrond trad maar alleen reageerde op andere advertenties, bleef ik in controle en was de kans kleiner dat ik mezelf bloot zou stellen aan nog meer pesterijen. Zo heb ik veel van mijn erotische fantasieën vervuld en hield ik er hele mooie en speciale vriendschappen aan over. Ik kwam meer over mijn eigen seksuele voorkeuren te weten en ik ben zelfs een aantal keer verliefd geweest op vrouwen waarmee het contact zo begon. Was het spannend? Jazeker! Vervulde het mijn behoefte? Helaas niet. Het verlangen om geliefd en gewild te zijn ligt veel dieper dan deze escapades.
Nog steeds uit balans was ik online op zoek naar liefde en goedkeuring, terwijl ik in real life druk bezig was met solliciteren. Meer dan 120 sollicitaties heb ik verstuurd om in de ICT werkzaam te kunnen zijn. Elke afwijzing voelde als een persoonlijke afwijzing en zorgde voor frustratie. Die energie moest ik kwijt. Zo schreef ik me voor het eerst in bij een sportschool. Weinig slaap, verschillende escapades en regelmatig alcohol drinken hebben mijn lichaam geen goed gedaan. Ik was 12 kilo zwaarder dan dat ik eigenlijk wilde zijn. In de sportschool kon ik mijn energie kwijt en kwam ik meer in balans.
Door regelmatig te sporten voelde ik me gelukkiger. Ik voelde mij beter in mijn lichaam en ik ging er ook steeds beter uitzien. Inmiddels had ik mijn ogen laten laseren en had ik geen bril meer nodig. Ik zag de wereld weer helderder. Mijn pubertijd voelde ten einde. De duisternis was nog niet geheel verdwenen maar er brak wel een nieuw hoofdstuk in mijn leven aan. Tijd om volwassen te worden.